J oanna Mieszko, studiując sztuki plastyczne, miała wielu nauczycieli, których zawsze wymienia z uszanowaniem, lecz jednego najbardziej akcentuje – tego, który uczył ją malarstwa w obecnej skali. Była to nie tylko bezpośrednia nauka warsztatu, ale także odpowiedzi na pytanie o zakres inspiracji i jej przezwyciężenie.
Artystka przeszła drogę od kompozycji linearnych ciała, zaczerpniętych z form rzeźbiarskich i ograniczonych chromatycznie, do skali szarości krajobrazów nikiforowych malowanych akrylami, aż po wielkoformatowe intensywne barwne oleje. Jest na nich nie tylko miasto i opowieści jak u Dwurnika, lecz także rodzaj pasji i biegłości, który spojrzenie widza trzyma na magnetycznej uwięzi.

Jest to tylko wstęp do całego artykułu. Chcesz dowiedzieć się więcej - kup magazyn

W hile studying art, Joanna Mieszko had many teachers, who she always reminisces with great esteem, but there is one who she highlights the most – the one who taught her how to paint in the scale she’s using now. It was not only the direct learning of the craft, but also the answers to all the questions about inspiration and how to overcome it that made this one special. The artist ’s style came a long way, starting with linear compositions of the human body, later moving on to landscapes inspired by the sculpture-like, monochrome, greyscale acrylics by Nikifor, to finally take on vividly coloured, large format oil paintings. These art pieces are not limited to city landscapes and storytelling, typical for Dwurnik’s art, but there’s also a kind of passion there, a proficiency, which keeps the recipient’s attention drawn by a magnetic tether.